۲ اسفند ۹۴
مَـــــن اونقَـــــدر غُـــرور دارم
کـــه واســِه بَــــستَـــن بَــــند کَـــفشامَـــم
خَــــــم نِمیشَـــــم
پــاهــامـُــو میــــارم بـــالا
مَــــن تـــــو تَــــمام
زِنـــدگیــــــــم
واسِـــــه کَــــسی تَــعظیـــم نِمیکنَـــــم
.
مَــــن بِـــه هَـــرچــی خواستَــــم
مِــــیرسَـــم
نَــــه فُــــورا
وَلـــــی حَتمـــــا
.
مَــــن آیَنــــده ایـــــ
واسِــــه خـــودَم میســـــازَم کــــه گُـــذَشتــــه جِـــلـــوشـــــ
زانــــــو بِــــزَنِــــه
←دم تَنهــــاییــــم گَــــرم→